Интегрално го пренесувам коментарот на Жарко Јорданоски од рубриката „Острилка“ во денешниот „Шпиц“ (23-24.09.2006, бр.97).
Нема посветол лик во македонската историја од Крсте Петков Мисирков. Тој го ослободи својот народ со јазик и писмо, кога други не можеа со бомби и патрони. Денес, државата изградена на неговите духовни темели, го заборава. Неговата годишнина ја нема во ниту една програма, никој не побарал ништо да се слави, ниедна институција не издвоила ни денар за годишнината од неговата смрт. Неговиот гроб во Софија е обраснат во пиреј и троскот, а нашите амбасадори не можат да го најдат.
Арам да им е на тие што цел што цел живот го јадат лебот по разни институции и академии, катедри, посветени на македонскиот јазик, култура, книжевност, историја... За да го имаат тие тој леб, за и тие да имаат свој јазик, нација и држава, Мисирков пред 80 години мораше да умре, буквално од глад.
За жал, написите од тој број сеуште не се поставени на веб.
1 comment:
I da znaes deka treba da im e aram:(
Post a Comment