Рефлексно крстење

Кога ќе се комбинира помодарство и суеверие (празно вршење на ритуални дејствија без духовна суштина – зар ако си верник треба поттик да ти биде географската местоположба, а не внатрешниот порив) се добива и земја во која „сите“ се „големи“ „верници“ натопена во криминал и лицимерие, во кои истите тие се соучесници. Па потоа –истите– демек се чудат зашто ни било неубаво.

Погорниов коментар го напишав откако го прочитав краткиот текст на Елена Јовановска од БезПардон.мк насловен „Автобусот не е ниту црква, ниту манастир“.

Веќе подолго време сум сведок на една појава која ми боде очи и која воопшто не ми е јасна. Се почесто ми се случува кога ќе поминам покрај црква, било пешки или во автобус, да видам некој во моја близина што се прекрстува и гледа накај црквата.

Прво тоа го правеа двајца – тројца. Потоа станаа повеќе. Прво беа млади. Сега почнаа тоа да го прават и стари. Да не е заразно? Или нешто се сменило, па старите почнале да учат од младите?