Зошто Алан Форд е светски познат само у наше село?

Како надоврзување на текстот за тековната ситуација со Алан Форд, од Мечето Ушко добив едно прашање што постојано му се провлекува низ животот:

Што мислиш, зошто Алан Форд како италијанска продукција имаше огромна слава во скоро цела бивша YU (еве нас одредени фанови уште нè држи), осредна популарност во Италија, а речиси никаква забележителност во САД, иако знаеме каде се случува дејството на стрипот.

Веројатно се работи за геополитички причини. ;-)

Прво, локацијата на стрипот не е важна. Има дела кои се случуваат во минатото, па веројатно не би биле читани од луѓето чие време го опишуваат. Така и Њујорк од Алан Форд е повеќе гротескна метафора за урбаниот живот во главата на читателот, првенствено италијанскиот читател, кој има многу повеќе заеднички работи со бившо-југословенскиот колега отколку со оној од САД.

Во текстот на темата за присуството на Алан Форд само во Италија и бивша Југославија, со неуспешен обид за пробив во Франција, атрибуиран на Александар Зограф, се споменува дека бившо-Југословените во Канада, на чудење на локалните стриповски книжари, барале два таму непознати ликови: Алан Форд и Корто Малтезе. Но, не пишува зошто.

Оваа мистерија не ја разрешува ниту есејот за Алан Форд „Наивец во светот на злите“ од Томислав Османли, објавен во неговата книга „Стрип, запис со човечки лик“ кој заклучува дека:

Пораката што неутешно извира од црнохуморниот стрип за Алан Форд и компанијата е неумолливо едноставна: не е се така црно како што на прв поглед изгледа. Поцрно е.

Ми се чини дека ваквиот пристап баш и не бил погоден за пробив на американскиот пазар во седумдесеттите, кога стриповите воглавно ги сметале за детска работа (суперхерои), Крамб и сличните црнохуморџии работеле во длабок андерграунд, а почетокот на пробив на странски стрипови преку Хеви метал и мангата бил оддалечен барем една деценија. Од повеќе извори се стекнува впечаток дека по заминувањето на Магнус со 75 епизода (значи, некаде 1974), Бункер го држел серијалот на автопилот, без голем ентузијазам.

Можеби не се ни обиделе. Всушност, единствен пример за преведено италијанско „рото-романче“ за американски пазар што сум го видел се неколку специјални епизоди на Марти Мистерија, Дилан Дог и сл. што ги има издадено Дарк хорс комикс. И тоа со сосем друг имиџ од оној „за широки народни маси“ со кој се продаваа во бивша Југославија. При тоа, како и за мангата, мислам дека важна улога во создавањето на лојалност кон брендовите има и големиот број продолженија низ кои се впива атмосферата, што е тешко да се постигне во ненавикната средина, како гореопишаната.