Предозирање со филмови за филмови

Вчера вечер имав прилика да гледам два целовечерни документарни филма чија тема е филмот како медиум:

• „Едукаторот за сајберпанк“ (Cyberpunk Educator) - преку интернет, и
• „Филмскиот водич за перверзни“ на Славој Жижек - на проекција во Точка

Начелно, обата ми направија кеиф, а коинцидентно имаат и слична структура и тема - објаснување на функционирањето на филмот како медиум на симболичко и психолошко ниво, со примери од сцени од познати филмови. Арно ама, со значајни разлики:

• „Едукаторот“ ги изложува методите на раскажување и начинот на размислување карактеристични за „западната цивилизација“, поточно оној дел на светот под влијание на римското царство и христијанството. Ова може да се прошири и на другите две сродни религии - јудаизмот и исламот, но ми се допадна што заклучоците не се наметнуваат на универзално ниво.
  
• Жижек за основа на своите анализи ја зема психоанализата, гранка на психологијата која е прилично дискредитирана во последните шеесетина години (оти не почива на строго почитување на стандардите на научниот метод), па претежно ја користат слободните мислители како филозофите и аналитичарите на книжевноста. Не ми се допадна што објасненијата беа прилично генерализирани.
  

Дополнителен контраст даде и тоа што во првиот филм нема класичен наратор, туку текстот го чита компјутерска програма, додека во вториот личноста на нараторот е сеприсутна и му дава особен шарм. Иако се прилично долги, првиот 1:40, а вториот 2 часа, нивното гледање не го сметам за губење време, туку за многу корисна и забавна активност.