Анимацијата „Скопје 2014“ на два пати беше поврзувана со компјутерски игри, ама пред сè од визуелен аспект. Носечката идеја на постов е поврзување со начинот на размислување.
Секогаш е интересно за некој што може да посочи дека бил во право со некое предвидување да потсети на тоа. За жал, кога предвидувањето е песимистичко, нема многу кеиф од задоволството дека си испаднал во право.
Пред точно три години, во обемниот текст објавен во Време и на мојот блог насловен „Во потрага по совршена стратешка игра“, се обидов да ги изложам разликите меѓу симулирањето и искуствата од стварноста:
Уште еден особено нереален елемент кај некои стратегиски игри како „Ерата на империите” е изградбата на светско чудо (build wonder) – најчесто огромни градби како пирамидите или вавилонската кула, што доведува до брза победа. Во реалноста, ваквите проекти се прескапи и со премал ефект наспроти изградбата и јакнењето на капацитетот на целиот економско-општествен систем: земјоделство, стопанство, наука, образование и одбрана.
Следи пример како изгледаат архитектонските чуда во гореспоменатата игра (Age of Empires).
Во играта, при стандардни услови, ако чудото го изградиш и не дозволиш да ти го уништат извесен период, победуваш. Историски гледано, без разлика дали во земјата имало светски чуда или не, подобро организирани непријатели успевале да ги победат градителите или нивните потомци и по потреба да си ги присвојат или уништат зградите. Луѓето, а не градбите се фактор за победа. Жал ми е што е така, но: нели ви реков.
No comments:
Post a Comment