Блогерски аксиоми, наспроти цензурата

Веќе некое време во македонската блогосфера се води дебата за слободата на изразување. Изгледа дека некои луѓе инстиктивно сваќаат дека се работи за нешто ново и вродено слободно, но во кој смисол слободно, тоа прилично ретко се артикулира.

Како што веќе реков, оние кои кон блоговите приоѓаат користејќи претходно искуство, на пример учество во форуми, брзо се разочаруваат оти наместо со еден, се соочуваат со многу различни администратори/отварачи на теми/бришачи на коментари/потенцијални цензори кои во рамките на својот свет/веб-сајт имаат контрола врз содржините која по некои туѓи критериуми може да е оправдана или не. Арно ама:

• Никој не може да ти избрише коментар, ако го поставиш на твојот блог како пост.
  
• Секој што знае да напише коментар во туѓ блог, може да си отвори свој.
• Ако поставиш линк во коментарот на твојот блог, особено кон друг блог, тоа нема да остане незабележано. Другите лесно ќе најдат дека си коментирал - било преку Сајтмитерот, било преку линковите до тој пост што ги евидентира Блогер, било преку Технорати или Најди!.

Во однос на ширењето на информациите, блоговите функционираат како клетки во организам, како неврони. Зборот блог како медиум не се однесува само на „еден блог“, „даден блог“, туку на сите блогови како целина. И таквиот концепт, во кој секој блогер си е свој газда, овозможува најпрактична примена на препораката на Урсула К. ле Гвин:

Единствен начин да се победат забраните, притисоците и цензурата – а цензурата ја има секаде каде што има институционализирана моќ – е да се отфрлат. Не да ѝ одговарате во стил „ако се обидете да ме замолчите, ќе ве замолчам и јас вас“, туку да ги отфрлите и нејзиното значење и нејзините цели. Целосно да поминете покрај неа.

Лепењето коментари на туѓ напис не е блогирање. Тоа го имавме и пред блоговите, нели?